Verslag Ameland Extreme 2019

Door Harro Hofman

Afgelopen jaar heb ik me laten overhalen om een tweedehands cyclocrosser aan te schaffen. Zodoende zou ik ook eens los kunnen op de ATB-route Lauwersoog. Een schitterende maar niet al te technisch route dwars door de Marnewaard en nationaal park Lauwersmeer. Enige probleem waar ik tegen aan fietste was het gebrek aan demping van de vele hobbels en kuilen in het parcours. Al stuiterend door de bossen kwam ik erachter dat een ATB wellicht toch een betere en vooral comfortabelere optie was geweest. Nadat ik me wat verder in het wereldje van de mountainbike had verdiept volgde in eind 2018 de aanschaf van een mooie Giant. Het comfort en de stabiliteit waren fantastisch en dus was ik volledig verkocht!

Hoog tijd om een paar van de vele ATB-routes in het noorden te gaan verkennen met mijn nieuwe aanwinst. Na ritten rondom Beetsterzwaag, Hoogersmilde en Appelscha was het tijd voor een échte uitdaging. De Drenthe 200 was nog een fietsbrug te ver en dus op zoek naar een alternatief. Want een iets kortere tocht zou wel gaan lukken. Door het enthousiasme van enkele clubgenoten over de MTB Ameland, een ATB-rit van 30, 60 of 90 kilometer kris kras over de Waddendiamant, was mijn interesse gewekt.
Dus volgde de inschrijving voor de langste variant. Dat mij vervolgens werd verteld dat dit misschien wel zwaarder was dan de Drenthe 200 en het feit dat ik dit seizoen nog vrijwel geen duurritten had gemaakt, zorgde voor behoorlijk wat twijfel. Ondanks dat toch besloten om deze uitdaging aan te gaan. Op zondag 10 maart was het dan zover. Samen met nog 6 heren en één dame op naar het mooie Ameland.

Ondanks de slechte weersvoorspellingen was het gezellig druk op de boot. We troffen een paar honderd fanatiekelingen bij de startlocatie in Nes. Aldaar keuzes maken qua kleding. Wel of geen regenjas mee? Wel of geen windbreker aan? Wel of niet de schoenhoezen om? Toen iedereen er voor zichzelf uit was, konden we van start. Tineke Borgman, Bert Huitsing, Marcel Sikkema, Bert Kamminga, Albert Geertsema en ondergetekende op de ATB en John Huisman en Daniël Ahlers op de cyclocross. Tineke reed de 60 kilometer-variant en haar kwamen we gedurende dag met regelmaat tegen.
Zelf vertrokken we voor de eerste lus van zo’n 35 kilometer rondom Buren en het Oerd. De organisatie had daar een gedeelte van de route afgezet vanwege wateroverlast door hoog tij eerder die week. De Oerdblinkert, een hoge duin, was nu het meest oostelijke punt van de route. Via weilanden en duinen en af en toe een verhard pad volgde de korte maar venijnige klim naar de top van dit duin. Met percentages van meer dan 20% een kuitenkiller van formaat. Maar het uitzicht maakte dat meer dan goed.
Na een korte stop waren we weer compleet en ging de route over het Noordzeestrand richting Nes. Het strand was, ondanks de inzettende regen, een genot om op te rijden. Enkel voor het passeren van de duinenrij moest er vanwege het mulle zand afgestapt worden. Via het Nesserbos en omliggend duinengebied kwamen we terug bij de ravitaillering. Snel even wat eten inslaan en de regenjas mee, want het was wat serieuzer gaan regenen. De wind hield zich gelukkig rustig waardoor het niet echt koud was. Op naar Ballum voor de tweede lus, die kenmerkte zich door grote stukken duingebied en bossages. Voor mij intensief vanwege het gebrek aan verharding en plekken waar je even de benen kon strekken of de rug kon rechten. Kortom doorknallen! Maar wel in mijn eigen tempo.
Na de duinen volgde een saai en eentonig stuk rondom het vliegveld van Ballum. Omdat de konijnen het schijnbaar leuk vinden om de route te vergraven, was het gestuiter, voor mijn inmiddels vermoeid rakende lijf, een regelrechte kwelling. De inzettende regen motiveerde daarbij ook niet. Gelukkig volgde richting Hollum een stuk duingebied waar het een stuk eenvoudiger fietsen was. Na zo’n 60 kilometer kwamen we aan bij de verzorgingspost op camping Boomhiemke. Grappig detail was dat we Tineke onderweg opgepikt hadden en dus voor even compleet waren. Onder het genot van een bouillon en wat andere eterij warmden we ons op en voelde ik me best goed. Dat mijn regenjas aan zowel de binnen- als buitenzijde volledig doorweekt was, maakte me wel koud. Zo snel mogelijk verder dus!

We maakten we ons op voor de afsluitende 25 kilometer. Mijn doel was om het eerste gedeelte rondom het Hollumerbos en duinen zo goed mogelijk door te komen. Met de prima ervaring op het Burenerstrand , zou de afsluitende 10 kilometer strand richting de finish in Nes een makkie worden . Echter bleek dat ijdele hoop. De eerste kilometers vanaf Hollum waren een stuk zwaarder dan gedacht. Via de zuidwestkant van het eiland, werden we over het Hollumerstrand geleid. De regen en natte sneeuw viel er intussen met bakken uit en het strand was zodanig zacht dat je bij tijden bijna niet vooruitkwam. Gelukkig duurde deze kwelling niet al te lang omdat er vanwege werkzaamheden op het Noordzeestrand niet verder gefietst kon worden. We mochten dus eerder richting het Hollumerbos, waar lekker doorgetrapt werd.

Helaas raakte ik daar het spoor volledig bijster en miste hierdoor 2 kilometer van de route. Niet dat me dat iets kon schelen, want ik was er eigenlijk wel klaar mee. Na het bos volgde het laatste stuk duingebied. Vanwege de regen was het glibberen en viel het niet mee om de vele duintjes te beklimmen. Met hangen en wurgen én een enkele keer alternatief afstappen, kwam ik éindelijk op het strand aan. Zo kon ik me opmaken voor de laatste 15 kilometer richting Nes. Het werd een martelgang van formaat. Met 20 in het uur vielen de eerste kilometers nog wel mee en knapte ik lichamelijk wat op. Daarna veranderde het strand in een laag bagger, waar zelfs de brede banden van mijn mountainbike zich nauwelijks raad mee wisten.

De snelheid zakte af en toe onder de dubbele cijfers en de verzuring nam alarmerende vormen aan. Kramp en de ‘man met de hamer’ lagen constant op de loer. Nadat zowel Albert als Bert K. mij voorbijkwamen kruipen, kwam de strandopgang bij Nes in het vizier. Het einde was nu écht in zicht. Via het bos reden we Nes binnen en konden de handen de lucht in. Binnen! Snel de fiets afspoelen en warm douchen. Inmiddels was iedereen binnen en werden de ervaringen gedeeld. Rond de klok van vijf zaten we weer op de boot terug werd geproost op een (voor mij) zware maar geslaagde MTB Ameland. De eerste en zeker niet de laatste editie wat mij betreft!