Trainingsweekend Winterberg 2020

Door Harro Hofman

Van uitstel komt niet altijd afstel. Nadat in mei, op het hoogtepunt van de coronacrisis, het jaarlijkse trainingsweekend naar Winterberg werd uitgesteld vond mijn persoonlijke hoogtepunt van het clubjaar eind augustus plaats.

Dag 1: 57 km

Albert Geertsema, Jaap de Wind, John Huisman en ondergetekende vertrokken op vrijdagmorgen richting ons vaste onderkomen in Züschen, onder de rook van Winterberg. Even over de grens pikten we Jan en Theo Sikkema op en Ronald Bosker zou later in de middag op eigen gelegenheid naar Winterberg afreizen. Wietze Wieringa en Hero Visser completeerden het gezelschap in de loop van de vrijdagavond. Nadat we klokslag 15.21u door onze trainers Eppe en Joost welkom werden geheten, was het een kwestie van omkleden en op de pedalen voor de eerste rit. Onder fantastische weersomstandigheden werd er afgedaald naar Hallenberg. Aldaar werd begonnen aan de klim ‘Hallenberger Wald’. Ruim 7 kilometer tegen gemiddeld 3,5% waarvan 2.6 km tegen 6%. Voor de benen een mooie test. Die na twee weken stoempen in de Alpen, glansrijk werd doorstaan. Bovenaan moest kort worden gewacht tot we weer compleet waren en werd de korte afdaling naar Wunderthausen ingezet. Eenmaal in het dorp moest er gelijk weer geklommen worden naar het gehucht Landebach. Een kort fel klimmetje van 2.5 km. Iets wat mij persoonlijk niet zo goed ligt omdat je eigenlijk geen ritme kan pakken. Dat lukte  beter op de klim van Dödesberg naar Albrechtsplatz. Voor de Winterberggangers een bekende klim. Inmiddels was Ronald ook op de fiets gestapt en werd gepoogd om hem aan te laten sluiten. Albert en Joost besloten hem tegemoet te rijden. De rest was reeds begonnen aan de klim van ruim 10 kilometer met percentages rond de 5 á 6%. Met ‘Froome’ (Jan) als richtpunt zette ik mijn PR met ruim 2.5 minuut scherper. Toen we weer compleet waren, reden we via Neuastenberg en Winterberg terug naar Züschen. En passant pakten John, Eppe en ik nog even Strava top10-notering mee op de afdaling ‘radweg Winterberg – Züschen’. Overigens op gepaste afstand van daalkoningen Marcel en Oene, die dit traject in 2018 maar liefst 13 seconden sneller reden. Na deze mooie opwarmer schoven we rond de klok van acht aan bij het avondeten, lasagne á la Eppe en werd er ’s avonds gezellig geborreld. Rond middernacht was het stil in Haus Lingenauber (voorheen Peters).                   

Dag 2: morgenrit 54 km

Na een nachtje op een kneiterhard matras gaat rond half acht de wekker. De ontbijttafel is zoals altijd weer uitgebreid gedekt en het laat zich goed smaken. Voor vandaag staan er twee ritten op de planning. Dit jaar geen uphill sprints maar een ronde van zo’n 50 kilometer met de nodige klimmetjes. Daarvoor zijn we hier uiteindelijk. Even over half tien laten we ons wegschieten richting Medebach en zijn de eerste 25 kilometer nog alles behalve uitdagend. Slechts een drietal korte klimmetjes alvorens het échte werk nabij Oberschledorn begint. De Küstelberg blijkt ruim 10 kilometer klimmen met stukken boven de 10%. De man met de hamer komt zo af en toe even buurten en ik zie de échte klimmers uit het zicht verdwijnen. Nu weet ik van mijzelf dat de zaterdagmiddagrit in Winterberg meestal de minste is. Dus ik schakel een tandje terug en doe rustig aan. Je weet immers niet wat Eppe en Joost nog voor plannen hebben. Nadat ik als ‘Tomba la Bomba’ naar Elkeringhausen ben afgedaald en de 80 heb aangetikt staat de volgende klim van ‘formaat’ op het programma. De Haarfelderstrasse tussen Elkeringhausen en Winterberg is niet heel lang maar met een gemiddeld stijgingspercentage van 6% wel vrij steil. Toch lukt het me ook hier een PR te rijden. Uiteraard wel op een halve minuut achterstand op rasklimmers Albert en Wietse. Bij Jan en John weet ik aardig in het wiel te blijven. Nadat ook Theo, Hero en Ronald hier een PR rijden zijn we compleet. Jaap heeft eerder die dag besloten terug te keren richting Züschen en op de cyclocrosser zelf een route te rijden. Dit omdat het niveauverschil helaas te groot bleek. Na de klim gaan we bergafwaarts richting Züschen voor de lunch. Bij aankomst blijkt Jaap voor taart te hebben gezorgd. Iets dat door iedereen gewaardeerd wordt. Voor de middag staat een langere rit op het programma.

Dag 2: middagrit 67 km

Na een uitgebreide lunch stappen we rond 14.00u weer op de fiets. Eppe en Joost hebben grootse plannen met een rit rond de 100 kilometer met halverwege koffie op de Kahler Asten. Vanuit Züschen rijden we richting de Mollseifen. Een wat glooiend klimmetje van zo’n 5 kilometer met het steilste stuk aan het einde tegen max. 8%. Voor de meesten van ons bekend terrein richting de jaarlijkse uphill sprints op het traject naar Neuastenberg. Dit jaar dus niet. We rijden het 2.5 kilometer lange traject (6%) nu als onderdeel van de middagrit. In het gezelschap van Eppe en Ronald rijden we in een rustig tempo naar boven. Daar waar de klimgeiten zich al enige tijd gemeld hebben. Bovenop blijkt dat Jaap het tempo helaas niet kan volgen en in overleg met Eppe en Joost besloten heeft om op eigen gelegenheid naar de Kahler Asten te rijden. Intussen zijn we weer compleet en rijden we via de Albrechtsplatz naar Oberkirchen. In de schitterende afdaling rijdt een deel van ons kop over kop naar beneden. Zelfs hier weet ik nog een PR te scoren. Eenmaal beneden is het rechtsaf en klimmen geblazen. Helaas weigert mijn achterderailleur en schakelt het voorderailleur constant terug. Lang leve Di2! Nadat ik kort gestopt ben en de boel weer op orde heb, moet ik in de achtervolging. In de verte zie ik Eppe en Theo rijden. Mijn richtpunt voor het eerste licht stijgende traject van zo’n 6 kilometer. De daaropvolgende 7 kilometer naar Kahler Asten is het een iets ander verhaal. Nadat ik de heren heb bijgehaald zie ik Ronald en Hero rijden. Met percentages die soms de dubbele cijfers benaderen voel ik de benen behoorlijk. Na een tijdje in het wiel van Ronald te hebben gehangen, neem ik de kop over en ben ik voornemens met z’n drieën richting de koffiestop te fietsen. Als ik even later omkijk ben ik alleen en besluit maar door te fietsen naar de Kahler Asten. Eenmaal aangekomen is naast John, Wietse, Jan en Albert, Jaap ook gearriveerd. Hij is via de veel steilere en half verharde zuidzijde naar boven geklommen. Na enkele minuten zijn we compleet en blijkt het café gesloten. Geen kaffee und kuchen dus. Na kort overleg besluiten we af te dalen richting Altastenberg en schuiven we aan in Hotel Clemens. De emmer koffie en pruimentaart gaan er in als kuchen. Inmiddels is het al aardig laat en besluit Eppe de route in te korten.   Na de rappe afdaling naar Siedlinghausen klimmen we gestaag richting Winterberg. Halverwege in Silbach wordt door Eppe en Joost besloten een alternatieve route naar Winterberg te pakken. Dat de route uitdagender is blijkt na ongeveer 1 kilometer. Het asfalt wordt ingeruild voor gravel en kiezel. In combinatie met een stijgingspercentage van gemiddeld 3% een kuitenbijter van formaat. Gek genoeg ligt de ondergrond met ook nog wel en kan ik goed bij blijven. Helaas voor Jan veroorzaken de vele grote kiezels en kuilen voor een lekke band. Echter dat euvel blijkt enkele minuten later alweer verholpen als we verzamelen bij Sankt Georg Schanze vlakbij Winterberg. Daarna rijden we gezamenlijk richting een welverdiende gouden rakker in Züschen. Na een douche schuiven we aan bij het avondeten en is het ’s avonds nog lang gezellig in de woonkamer waar we onder het genot van een biertje de Tour de France kijken. Voor middernacht ligt iedereen op één oor.

Dag 3: 46 km

Na het ontbijt maken we ons klaar voor het laatste ritje van dit fantastische weekend. We vertrekken als één groep en pakken nogmaals wat bekende klimmetjes in de omgeving. Via Hallenberg en Neukirchen maken we een kort rondje om via de ‘oude bekende’ klim nabij Hessborn terug te keren naar Züschen. Daar worden alle spullen ingepakt en worden Eppe en consorten vriendelijk bedankt voor het zorgeloze weekend! Wat ons betreft op naar de volgende editie!