The Ride 2018

Door Ronald, Marcel, Albert en Michiel

Het is de derde etappe van The Ride, waneer we onder een brug doorfietsen. De weg bolt iets omhoog, even schakelen, aanzetten en weer door. Geen probleem zou je denken; maar een paar seconden later staat Marcel met zijn voeten aan de grond. Een luide kraak volgde voor het afstappen. Een gebroken derailleur blijkt het probleem. Marcel kan deze etappe niet door, nog geen 30 kilometer gefietst op dag 3 en hij moet afstappen. Enkele dagen eerder zijn we aangekomen in Prato allo Stelvio, de startbasis voor The Ride. Een 8-daagse etappe rit, waarbij vanaf de Stelvio gefietst gaat worden naar de Cauberg. 1300 kilometer en circa 17.000 hoogtemeters. Marcel, Albert, Michiel en Ronald zijn deze uitdaging aangegaan en hebben het afgelopen half jaar veel getraind voor deze loodzware cyclo, het bleek nodig. We hebben ons ingeschreven als team TFC, want naast het uitfietsen van de cyclo is er ook een wedstrijdelement in opgenomen. Als individu, maar ook als team (duo’s trio’s, masters etc.) kan je een tijd neerzetten. In ons geval, als team, tellen de 3 snelste tijden van de dag steeds mee voor het klassement. De tijden kunnen neergezet worden op een, door de organisatie, vooraf genoemde challenge.

De zaterdag voorafgaande aan de The Ride besluiten we een stuk van de Stelvio te beklimmen. Een mooie opwarmer voor morgen, wanneer we echt aan de bak kunnen. Op de prachtige camping en in het dorp is het de rest van de dag goed toeven, uitrusten en eten. Morgen gaat het echt beginnen!

Etappe 1 Prato allo Stelvio – Silvaplana

De eerste etappe gaat vanaf de voet van de Stelvio naar Silvaplana. Een slordige 147 kilometer en 4300 hoogtemeters. Naast de Stelvio moeten we ook over de Berninapas. Vooral die laaste blijkt een ware uitputting. Niet alleen de 33 kilometer lange klim, maar vooral de enorme hitte zorgt ervoor dat menig renner het niet volledig afmaakt. Op de Stelvio wordt direct duidelijk wat de klimcapaciteiten van een ieder zijn. Albert nestelt zich in de kopgroep en Michiel volgt kort hierachter. Marcel en Ronald vormen keurig de middenmoot in het peloton van 250 renners. In de afdaling maken beide mannen duidelijk waarom ze een aero-fiets hebben meegenomen en halen ze een groot deel van de achterstand op Michiel en Albert in. Na de Stelvio volgt de Berninapas. Een klim van 33 kilometer die je in Zwisterland brengt. De eerste 8 kilometer loopt het stijgingspercentage langzaam op, maar het is vooral de hitte die het zwaar maakt. De temperatuur loopt dik in de 30 graden en er staat geen wind. Na een relatief vlak stuk van 7 kilometer begint het echte klimmen en kom je niet meer onder de 8 procent stijgingspercentage. De hitte maakt dat veel renners 10 kilometer voor het einde van de klim afhaken en/of vaak in de berm zitten uit te rusten. Team TFC slaagt erin volledig boven te komen. Ieder op zijn eigen tempo. De weg naar Silvaplana, met een vlak stuk wind tegen is daarna zelfs een genot om te fietsen.

Etappe 2 Silvaplana – Thusis

De start van een etappe en de finish van een etappe zijn steeds op een camping. Hier staan bij aankomst alle tentjes al klaar, is er direct een herstelmaaltijd en herstelshake voor je ter beschikking en rond half 7 kan je aanschuiven voor een uitgebreid diner. Het is allemaal perfect geregeld door de organisatie. In de ochtend staat er een ruim ontbijt klaar en de sportdrank en repen, gelletjes zijn voor het grijpen. Onderweg zijn er steeds 2 verzorgingsposten, waar voldoende eten en drinken is. Maar liefst 150 vrijwilligers zorgen ervoor dat je volledig in een bubbel kan zitten. Eat, sleep, race, repeat. Zo ook de tweede etappe. 145 kilometer en 3200 hoogtemeters. De Albullapass, Lenzerheidepass en Glaspass moeten bedwongen worden. Michiel en Albert zorgen ervoor dat ze weer aanhaken bij de kopgroep, Ronald en Marcel doen het vandaag iets rustiger aan. Op een lekke band van Ronald in de afdaling, inclusief kleine schuiver na is het een prachtige fietsdag en is iedereen vroeg binnen, zodat er tijd is om wat te genieten.

Etappe 3 Thusis – Sempach

Deze etappe wordt de kleine reuzen genoemd en met recht. Zoals vermeld moest Marcel deze etappe na circa 30 kilometer staken. Ronald besluit op het vlakke gedeelte de achtervolging in te zetten op Albert en Michiel en haalt ze vlak voor de eerste verzorgingspost in. Een goede zet, want met de klimcapaciteiten van Michiel en Albert en de goede benen van Ronald wordt een toptijd neergezet (als team) op de Kerenzerberg. De challenge van vandaag. Daarna houdt het klimmen niet op, een paar verassingsstukken van 15 procent, a 3 kilometer en regen aan het einde van de dag zorgen voor een loodzware etappe van 187 kilometer en 2200 hoogtemeters. Op de camping staat Marcel al te wachten. Hij heeft er ondertussen voor gezorgd dat hij een fiets kan lenen van de koersdirecteur. Aangezien het regent stelt Ronald voor om een blokhut te huren op de camping, een nachtje luxe en kans om alle kleding te drogen.

Etappe 4 Sempach – Kirchzarten

De vierde etappe voert ons door het Zwarte Woud. 158 kilometer en 2850 hoogtemeters. Al bij de start regent het en voor de één is dat beter dan voor de ander. Marcel zijn nieuwe (geleende) fiets en het dagje rust hebben hem superbenen gegeven. Hij neemt het voortouw in de etappe en rijdt samen met Albert vooraan. Michiel doet het deze etappe iets rustiger aan en volgt in de middenmoot. Ronald verteerd de regen wat minder en zoekt een goede groep op. Gedurende de etappes zie je dat steeds meer renners elkaar opzoeken. Men weet steeds beter wat je aan elkaar hebt en men sleept elkaar er doorheen op moeilijke momenten.

Etappe 5 Kirchzarten – Xonrupt Longemer

Bij het wakker worden blijkt dat Albert last van zijn knie heeft. Met de etappe van vandaag in het vooruitzicht geen goed begin. Er staan 151 kilometer op het programma en er moeten ruim 2400 hoogtemeters overbrugt worden. Daarnaast zit er een stuk van 60 kilometer in het parcours dat volledig vlak is en waar de wind tegen staat. De benen van Marcel kennen nog steeds geen “HO” en vlak na de start voegt hij zich bij de kopgroep. Ronald en Michiel besluiten om Albert vandaag uit de wind te houden. Op het 60 kilometer lange vlakke stuk laten ze aan de rest zien dat er tegenwind in Groningen de normaalste zaak van de wereld is. Ze nestelen zich op kop van een grote groep, die 60 kilometer later flink uitgedund blijkt. Albert zit er nog wel bij en gezamenlijk bedwingen ze de Labaroche en de Col du Calvaire. Hierna volgt een prachtige stuk door de: route des Cretes. Ook direct de challenge van vandaag. Helaas werkt de groep, waarin we fietsen niet goed samen en gaat het overnemen niet geheel soepel. Ronald Dicht eerst een paar gaten, maar moet dat bekopen, daarna haakt Michiel af bij een stuk van 10 procent stijging. Albert loodst een kleine groep naar het einde van de challenge, maar daarna is het licht bij iedereen wel uit. De laatste 25 kilometer fietst iedereen in zijn eigen tempo naar de finish, waar Marcel al wacht met een biertje.

Etappe 6 Xonrupt-Longemer – Corny-sur-Moselle

Van de ene vieze camping naar de andere. De Fransen hechten blijkbaar niet zo aan hygiëne. Het is het enige minpuntje wat te noemen is tijdens dit evenement. Dag 6 staat in het routeboek als: “rolling Hills”. Dat is een perfecte benaming van de 179 kilometer die volgen. Het gaat op en neer en dat 179 kilometer lang. Heerlijk wanneer je goede benen hebt, minder wanneer dat niet het geval is. Marcel, Albert en Michiel stuiven over het parcours en met een gemiddelde van bijna 31 per uur komen ze aan bij verzorgingspost 2. Ronald doet tot aan verzorgingspost 1 rustiger aan, rijdt daarna solo van verzorgingspost 1 naar 2 met een gemiddelde van 30 per uur en doet daarna weer rustig aan. Dit alles in een etappe waar volgens het routeboek 1800 hoogtemeters overbrugt moeten worden. Op de camping blijkt dit een misrekening te zijn geweest, het waren er bijna 2000. Bij verzorgingspost 2 ziet Ronald nog net dat Michiel in de ambulance wordt gelegd. Bij het opstappen komt hij ongelukkig ten van. Een onschuldige val op zijn heup maar hij kan niet verder fietsen en wordt naar het ziekenhuis in Metz gebracht voor onderzoek. Nu we eenmaal weer thuis zijn blijkt dat Michiel zijn heup heeft gebroken.

 Etappe 7 Corny-sur-Moselle – La Roche-en-Ardenne

De 179 kilometer van gisteren waren slechts een warming-upje voor vandaag. De 7e etappe is namelijk de langste in lijn. 192 kilometer en 2000 hoogtemeters. Michiel stapt vandaag niet op. In één van de volgauto’s geeft hij mentale steun en op de verzorgingsposten polst hij het humeur en de benen van de andere mannen. Albert, Marcel en Ronald besluiten allemaal in een eigen groep te gaan rijden en zonder dat we het doorhebben rijden we slechts op een paar minuten van elkaar. De zwaarte van de etappe zit hem vooral in de lengte. Marcel is als eerste binnen, vlak daarachter gevolgd door Albert. 25 kilometer voor het einde zat Ronald hier vlak achter, maar hij besluit een groepje renners op sleeptouw te nemen die het heel zwaar hebben (alle lange trainingen van het afgelopen jaar betaalden zich deze etappe uit, met goede benen). Hij kan daardoor zo aanschuiven voor het avondeten wanneer hij in La Roche, fris en fruitig, over de finish rijdt. Het gevoel dat The Ride erop zit dringt bij iedereen een beetje door. We moeten nog 1 etappe, maar die laatste etappe, dat moet wel goedkomen. Er worden wat biertjes gedronken, een tentje wordt ingeruild voor een gehuurde blokhut en er wordt nagepraat over de afgelopen dagen. Tot de briefing plaatsvindt!

 Etappe 8 La Roche – Valkenburg

De briefing van gisteravond zorgde er al voor dat de euforie, over het gemak van de laatste etappe, enigszins geslonken was. Die laatste etappe was toch niet zo gemakkelijk als gedacht. 145 kilometer en bijna 2000 hoogtemeters. Michiel besluit om, ondanks de pijn, onderaan de Cauberg op te gaan stappen en werd met de auto daarheen gebracht. Albert, Ronald en Marcel besluiten om gezamenlijk de rit te gaan fietsen, maar na de start blijkt dat Ronald flink last heeft van zijn knie. Er zit veel vocht in, waarschijnlijk doordat hij na de finish van etappe 7 niet direct de verzorging in is gegaan, maar direct is aangeschoven voor het eten en daardoor te snel is afgekoeld. De eerste 80 kilometer gaat het klimmen dan ook moeizaam bij hem. Marcel besluit bij Ronald te blijven en Albert geeft aan bij verzorgingspost 2 te wachten. Een lekke band zorgt ervoor dat Marcel en Ronald ook nog in de achterhoede terechtkomen en dat kan natuurlijk niet. Beide heren besluiten toch maar flink gas te geven op het laatste stuk en halen veel renners in. Op het drielandenpunt wacht Albert, zodat gezamenlijk aangevangen kan worden naar de finish in Valkenburg. Daar wacht nog 1 uitdaging: De Cauberg. Onderaan de Cauberg wacht ook Michiel. Een stoplicht zorgt ervoor dat de bidons leeggegooid kunnen worden, want de Cauberg moet opgeknald worden. Met de laatste krachten stoempt iedereen nog 1 keer naar boven, waar bovenaan de families wachten. Een prachtig en emotioneel onthaal dat een einde maakt aan een fantastisch avontuur.

Wanneer we het podium oprijden schalt door de speakers: “De mannen van TFC uit Winsum, de mannen die het hardst tegen de wind in kunnen rijden”. Hebben we in die 60 van de 1300 kilometer toch nog een indruk achtergelaten.

Een fantastisch avontuur, dat perfect geregeld was. 1300 kilometer, ruim 17000 hoogtemeters en vooral een super ervaring. Spijtig dat Michiel ongelukkig ten val kwam en The Ride niet volledig heeft kunnen rijden. Het waren 8 dagen, waarbij je, je echt een wielrenner voelde. Nu op zoek naar de volgende uitdaging?

Klassementen:

Bij de eerste 5 etappes werd iedere keer een keurige 3e plaats in het teamklassement behaald. Het uitvallen van Michiel en het niet goed registreren van Marcel zijn GPS tijdens één van de challenges zorgde ervoor dat we na etappe 5 buiten het podium vielen. Albert haalde uiteindelijk individueel een keurige 27e positie. Van de 219 deelnemers. Ronald een 120 positie. Michiel en Marcel misten allebei een of meerdere etappes, waardoor ze geen eindklassement hebben.