La Marmotte Grandfondo Alpes 2017

Door Harro Hofman

Sinds 1982 wordt vanuit Le Bourg d’Oisans de cyclo der cyclo’s verreden. La Marmotte Grandfondo Alpes. Deze bijna mytische wielerwedstrijd staat steevast in het eerste weekend van juli op de kalender. Een cyclo waarbij zo’n 7000 wielerfanaten zich tijdens de 174 loodzware kilometers proberen te meten aan vier Alpenreuzen: Glandon, Telegraphe, Galibier en de Alpe d’Huez. Eén col van de 1e categorie en driemaal de buitencategorie. Samen goed voor 5000 hoogtemeters en qua zwaarte goed te vergelijken met een koninginnenrit in de Tour de France. Kortom, er zit een steekje los als je er aan begint…..en toch….

Hoe het begon

Toen ik zo’n 10 jaar geleden met wielrennen begon, had ik nog nooit van de Marmotte gehoord. Immers een rondje Lauwersmeer was voor mij al een uitdaging van formaat. Echter na een aantal jaren werd het fietsen stukje bij beetje serieuzer. De oude Koga werd ingeruild voor een Italiaanse Wilier en het kilometrage groeide jaarlijks en zo het verlangen naar meer uitdaging. Dus ik reed langere toertochten met steeds meer hoogtemeters. Daarbij werd er wel eens gepraat over de Marmotte. Die beruchte loodzware bergrit in Frankrijk. Voor mij nog een berg te ver en daarbij had ik nog nooit in de bergen gefietst. Tot ik een paar jaar geleden in Oostenrijk de Grossglockner Hochalpenstrasse beklom. Het klimvirus had toegeslagen. Het jaar erna was ik opnieuw in Oostenrijk en heb daar meer cols bedwongen. Ditmaal op mijn Bianchi. De stap naar de Marmotte werd al wat kleiner. Toen vorig jaar clubgenoten Jeroen Engels en Oene Veenwijk meededen en erg enthousiast terugkwamen besloot ik mij ook in te schrijven.

En zo gebeurt het. Samen met 9 clubgenoten en een ‘aspirant lid ‘schrijven wij ons eind 2016 in. De groep, bestaande uit Gosse Bouma, Oene Veenwijk, Jeroen Engels, John Huisman, Marcel Sikkema, Bert Huitsing, Albert Geertsema, Erik Oosterhuis, Sjors Holleman en ondergetekende, wordt in zijn geheel ingeloot. Helaas moet Sjors van deelname afzien en mag Michiel Fokkens onder zijn naam rijden. De voorbereiding kan beginnen.

Voorbereiding

Allereerst is het zaak om wat overbodige kilo’s kwijt te raken. Want elke kilo minder mee naar boven, scheelt weer. Door mijn andere hobby, namelijk eten, in de ijskast te zetten, lukte dat aardig. Ik lever 8 kilo in. Daarnaast is het belangrijk om tussen de dagelijkse beslommeringen door zoveel mogelijk kilometers en hoogtemeters te maken. Dus Tecklenburg en Winterberg worden op de agenda gezet. Tot na het weekend in Winterberg gaat de voorbereiding crescendo maar helaas gaat het toch mis. Waarschijnlijk door te intensief te trainen ontstaat overbelasting in mijn scheenbeen en een forse ontsteking is het gevolg. Na een bezoek aan de huisarts en de fysio wordt een kuur en 3 weken complete rust voorgeschreven. De hersteltermijn is 6 – 8 weken en daardoor is de kans op deelname plotseling klein. Zwaar balen, geen Elfstedentocht, geen Tecklenburg en weinig vertrouwen in een goede afloop.

Meer blessures

Ondertussen slaat het noodlot bij meerdere groepsleden toe. Bert komt zwaar ten val tijdens de Winsumer Wierdentocht en breekt of kneust zo’n beetje alles in zijn bovenlijf. Albert, net herstelt van een zware schouderblessure, valt tijdens de Fietselfstedentocht en breekt zijn pols. Even lijkt de Marmotte voor ons drie heel ver weg. Gelukkig verloopt het herstel voorspoedig en deelname komt stapje voor stapje dichterbij. Albert en Bert hebben relatief weinig last maar missen vooral kracht. Ikzelf heb wel kracht maar mis de duurtraining.

Daarom stel ik mijn doel bij. Waar ik eerst hoopte op zilver of goud, ga ik nu voor de finish. Daarvoor moet ik uiterlijk om 18.30u bij de voet van de Alpe d’Huez zijn. Al een hele prestatie op zich.

De week vooraf

Ondertussen breekt de week van de Marmotte aan. De laatste voorbereidingen worden getroffen. Het ros gaat voor een laatste grote beurt naar Nieuwold en er wordt nog wat sportvoeding ingeslagen. Gosse ‘le patron’ fietst in de Vogezen de cyclo, L’Alsacienne als voorbereiding en vertrekt daarna richting Le Bourg d’Oisans om daar kwartier te maken. Jeroen, Marcel, Oene en Michiel vergezellen hem daags erna. Uiteraard ook om de beentjes alvast wat te laten wennen aan het bergverzet. Ikzelf ga met John, Albert, Bert en Erik op donderdagmorgen richting de Alpen. Als wij in het gehucht Le Rive aankomen, hebben de anderen ondanks het matige weer al de nodige (klim)kilometers gemaakt. We installeren ons in het wat krakkemikkige maar knusse onderkomen en maken ons klaar voor de eerste verkenning. We kiezen voor de Col d’Ornon, een colletje van de 2e categorie, die in etappe 17 van deze Tour samen met de Croix de Fer, Telegraphe en de Galibier op het programma staat. Helaas laat het weer zich op de ‘vrouwenberg’ van zijn slechtste kant zien. De regen en wind geselt ons als we aankomen op de 1371 meter hoge top. We maken gauw een foto en dalen af richting Le Bourg d’Oisans om thuis weer op te warmen. ’s Avonds eten we een pizza bij een camping in de buurt en proosten we op Michiels 42e verjaardag. Voor de volgende dag hebben we serieuzere plannen.

Vrijdag

Zoals elke morgen heeft le patron brood heeft gehaald bij de plaatselijke bakker. Bij het ontbijt worden de plannen gesmeed voor die dag. Het weer is en blijft fantastisch dus het hooggebergte is een goede optie voor een mooie rit. We splitsen op in 3 groepen. Oene en Jeroen kiezen voor de Lautaret en de Galibier. Marcel, Erik en Bert nemen de Pas de la Confession,  John, Albert, Michiel en ik gaan voor de Glandon en de Croix de Fer terwijl Gosse de spieren rust geeft en thuis blijft. De beklimming verloopt zoals iedereen hoopt. Onder toeziend oog van een tiental gieren genieten we van de geweldige vergezichten en drinken een kop koffie bij ‘Chalet du col de la Croix de Fer’. Een bakkie met uitzicht! Dit verveelt nóóit! Daarna volgt een geweldige afdaling en noteer ik in totaal 88 km en 2000 hoogtemeters. Na een douche schuiven we voldaan aan bij de heerlijke pastamaaltijd van John. Het grote stapelen is begonnen.

Zaterdag

Zaterdag volgt een rustdag. ’s Morgens wordt het materiaal gereedgemaakt voor de dag van morgen. ‘s Middags borrelen we in het centrum van Le Bourg d’Oisans, waar het ondertussen gezellig druk is met fietsers. Na een ‘grand’ Hoegaarden is het tijd om thuis een goede pastamaaltijd te prepareren. John biedt zich opnieuw aan en ook deze keer laat het zich prima smaken. ’s Avonds is iedereen druk met het organiseren en klaarzetten en worden de laatste puntjes op de ‘i’ gezet. Voor Oene, Jeroen en Gosse gaat de wekker vroeg. Zij starten in de eerste groep van 7.00u. De rest laat zich om 7.50u wegschieten. Het is dan ook op tijd stil in Le Rive. Maar de slaap vatten wil bij mij nog niet. Toch spanning voor morgen?

De dag van La Marmotte

6.30u. Het is een drukte van jewelste in ons onderkomen. De één loopt zijn fiets nog eens na, de andere hijst zich in zijn fietskloffie en weer een ander zit met tegenzin een pannenkoek naar binnen te proppen. Uiteindelijk rijden we even na 7.30u richting de start. Gezonde spanning heeft zich inmiddels meester van mij gemaakt. Met wat geluk kunnen we gelijk inschuiven bij de start en hoeven we maar enkele minuten te wachten voordat het verlossende startschot volgt.

On y va!

De eerste 10 kilometer razen we over de hoofdweg richting de stuwdam van Allemond. Daar begint het eerste echte klimwerk van de Glandon. 24 kilometer klimmen naar 1924 meter hoogte tegen 4,8%. Een mooi begin. Inmiddels ben ik de rest kwijt. Al komt John mij snel weer  voorbijrijden. Een eenzame strijd is begonnen.

In de dichte mist kom ik na 2 uur op mijn reserve boven. Soms is het zicht maar zo’n 20 meter en het is ronduit fris. Omwille van de veiligheid wordt de tijd hier stilgezet en kun je in alle rust de gevaarlijke Glandon afdalen. Tijd genoeg om even te eten en bij te komen. Ikzelf kies ervoor om beneden in St. Etienne de Cuines, net voor de herstart van de tijdsmeting te eten en te drinken. Daar word ik na enkele kilometers opgeveegd door John en Erik. Samen rijden we in een stevig tempo richting de voet van de Telegraphe. Daar voegt ook Albert zich bij ons. Even rijden we met zijn vieren bijelkaar en wordt er wat geouwehoerd. Ondertussen zijn we begonnen aan de 12 kilometer tegen 7,3%.  Een pittige klim en zeker geen opwarmertje voor de Galibier. We raken elkaar langzaamaan kwijt. John blijkt niet in goede doen en moet ons laten gaan. Erik en ik klimmen stug door, terwijl Albert aan de horizon verdwijnt.

Nadat ik op de top van de Telegraphe de verzorging links laat liggen en afdaal richting Valloire zit in helemaal alleen. Net voor de voet van de Galibier sla ik bij de volgende ravitailleringspost flink wat eten en drinken in en prop ik alles wat eetbaar is naar binnen. Gauw weer op de fiets en me mentaal voorbereiden op de saaie lange Galibier. Met 18,1 km tegen 6,9% en het steilste stuk (>10%) nabij de top, een col van formaat. Langzaam maar zeker komt het einde van de klim van deze puinbult dichterbij en ben ik na ruim 1,5 uur boven. Het is dan nog steeds bewolkt, mistig en koud. Bovenop waait het ook nog eens stevig en grijp ik nog wat eten en vul de bidons bij.

Helaas tref ik geen van de medestrijders. Dus ga ik alleen de lange afdaling van ruim 45 kilometer in. Gek genoeg is het aan de andere zijde van de berg mooi zonnig en zijn de vergezichten fenomenaal. Naast mooie brede weg en heerlijke bochten valt er dus ook nog wat te zien. Mentaal knap ik er flink van op en trap stevig door richting de Alpe d’Huez. Met 50+ jakker ik door de vele tunnels en gehuchtjes, die de afdaling rijk is. Eenmaal beneden vlakt de weg behoorlijk af en moet er ook weer geklommen worden. Gelukkig maar kleine stukken want de verzuring begint inmiddels toe te nemen. Niet vreemd met 150 kilometer en 4000 hoogtemeters in de benen. Het weer is nog steeds prima, al begint het duidelijk warmer te worden. Eenmaal in Bourg d’Oisans besluit ik de bidons nog eens bij te vullen alvorens ik aan de Alpe begin. Als mijn berekeningen kloppen zou ik in 1 uur en 10 minuten boven moeten zijn om nog goud te halen. Dat zou inhouden dat ik bijna 12 in het uur moet rijden. Conclusie: kansloos in mijn huidige toestand. Dus zilver is het hoogst haalbare, geen schande!

Met de gedachte dat ik zilver kan halen, ga ik de strijd aan met de loodzware Alpe. 13,8 kilometer klimmen tegen 7,9%. Bijna 14 kilometer verdeelt over 21 bochten waarvan de eerste vijf, met zo’n 11% ronduit steil zijn. Er is geen woord gelogen. Twee bochten gaan me nog redelijk af maar daarna slaat de vermoeidheid hard toe. Mede door de warmte heb ik moeite om een prettige cadans te vinden en moet ik tweemaal even stoppen om in de schaduw op adem te komen. In bocht 9 hoor ik plotseling “Tikkie! Jij bent hem!”. Het is Erik, die mij achterop is komen rijden en een frissere indruk maakt. Ik besluit achter hem aan te gaan en zijn wiel te pakken. Dat lukt aardig. Ondertussen vlakt de weg even af en wordt er wat gepraat. In de laatste 3 kilometer wordt het weer steiler en komt het stijgingspercentage weer in de dubbele cijfers. Er wordt flink gescholden en gevloekt als we in het dorp Alpe d’Huez aankomen. Dan probeert Erik stiekem weg te rijden maar dat laat ik me niet gebeuren. Samen passeren we het terras waar Gosse, Oene, Jeroen en Albert, onder het genot van een goudgele rakker, ons luidkeels aanmoedigen. Nog een paar honderd meter tot de finish. Tot hilariteit van het publiek maken Erik en ik er nog een echte sprint van, die met een banddikte door Erik gewonnen wordt. We zijn binnen! Het zit er op! Wat een ervaring!

Nadat we een pastamaaltijd genuttigd hebben halen we ons certificaat en medaille op. Michiel, John en Marcel zijn inmiddels ook binnen. Het wachten is op Bert. Maar ook die stelt niet teleur en volgt kort daarna. Op het terras wordt geproost op een geweldig resultaat. Nadat we afgedaald zijn richting Le Rive, eten we ’s avonds heerlijke ravioli bij de ‘buren’ en wordt er nog lang nageborreld. De volgende ochtend wordt de thuisreis aanvaard en komt er een einde aan een geweldige week in Frankrijk met dito resultaat. 6 keer goud en 4 keer zilver. Een resultaat die ruimte laat voor verbetering want voor het goud kom ik graag nog een keer terug! Het was genieten! Iedereen bedankt voor de geweldige trip en Jeroen heel veel succes bij de Marmotte Grandfondo Pyrénées eind augustus. Met 163km en 5600 hoogtemeters nog wat pittiger! Hieronder vind je een overzicht van de tijden.